Clostridium difficile, antygen GDH, toskyny A i B w kale

 

Clostridium difficile jest beztlenową bakterią w kształcie pałeczki (laseczki, bacillus), która wywołuje rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego oraz jest częstą przyczyną biegunki poantybiotykowej. C. difficile tworzy również przetrwalniki odporne na wysokie temperatury, które mogą pozostawać w środowisku przez okres od kilku miesięcy aż do kilku lat.

Zapalenie jelita grubego wywołane przez C. difficile jest spowodowane zaburzeniem prawidłowej flory bakteryjnej okrężnicy i nadmierną kolonizacją przez C. difficile. Mikroorganizm ten wydziela dwa rodzaje toksyn: toksyny A i B. Toksyna A jest enterotoksyną- powoduje zapalenie błony śluzowej jelit zwiększone wydzielanie płynów do światła jelita, natomiast toksyna B ma działanie cytotoksyczne. Obie te toksyny ściśle ze sobą współpracują w patogenezie choroby- w połączeniu powodują zapalenie i uszkodzenie błony śluzowej jelit.

Normalna (fizjologiczna) flora jelitowa chroni okrężnicę przed innymi patogenami, ale leczenie antybiotykami hamuje jej poprawne odtwarzanie i zaburza równowagę, co ułatwia zwiększony wzrost kolonii C. difficile. Zatem kluczowym czynnikiem ryzyka zakażenia C. difficile jest antybiotykoterapia, która tłumi prawidłową florę jelitową.

Zapalenie jelita grubego wywołane przez C. difficile obserwuje się głównie u pacjentów hospitalizowanych, dorosłych oraz z obniżoną odpornością. Objawowo występuje z biegunką, która może być łagodna, umiarkowana lub ciężka. Może prowadzić także do rozwoju rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego lub innych piorunujących postaci zapalenia jelita grubego. Ciężkimi powikłaniami ciężkich postaci mogą być: ostre rozdęcie okrężnicy, perforacja okrężnicy lub zapalenie otrzewnej.

Podczas infekcji C. difficile najczęściej występują: biegunka łagodna do umiarkowanej, ból brzucha, utrata apetytu i gorączka. W cięższych postaciach odwodnienie jest wyrażane w różnym stopniu. Rzadko występują patologiczne skazy w kale.

W bezobjawowych postaciach zakażenia C. difficile u bezobjawowego nosiciela nie występują żadne objawy kliniczne.

Clostridium difficile badanie

Test kałowy na obecność toksyn A i B. C. difficile:

Badaniu należy poddać materiał pobrany z kału — 1-2 g masy kałowej lub 1-2 ml (w przypadku wodnistej biegunki) przechowywany w jednorazowym pojemniku.

Badanie należy wykonać w ciągu 3 godzin od pobrania materiału. Jeśli nie jest to możliwe, próbkę należy przechowywać w temperaturze 2-8 ° C przez okres maksymalnie 3 dni.

Clostridium difficile – kiedy wykonać badanie?

Badanie na obecność toksyn A i B bakterii C. difficile zleca się w przypadkach bieguek o różnym nasileniu, trwających kilka dni:

• pojawiających się w ciągu 2 miesięcy od zakończenia antybiotykoterapii
• manifestujących się 72 godziny po rozpoczęciu leczenia antybiotykami
• u osób z obniżoną odpornością i osób poddawanych terapii immunosupresyjnej
• występujących podczas długotrwałego pobytu w szpitalu;

Badanie to zleca się także jako diagnostyczny w celu wyjaśnienia etiologii biegunki, wraz z rutynowymi korpokulturami dla bardziej powszechnych czynników bakteryjnych – takich jak Salmonella, Shigella czy Staphylococcus.

Przygotowanie do badania

• Nie jest wymagane wcześniejsze przygotowanie do badania.

Materiał do badania

• Próbka kału – 1-2 g masy kałowej lub 1-2 ml w przypadku biegunki o płynnej konsystencji, przechowywane w odpowiednim pojemniku

Sposób przeprowadzenia badania

• Test przeprowadzony w laboratorium wykrywa toksyny A oraz B w kale techniką immunochromatograficzną

Clostridium difficile normy

Clostridium difficile (-) ujemna toksyna A / B

Clostridium difficile wyniki

Wykrycie toksyn wytwarzanych przez C. difficile jest ważne dla całości procesu diagnostycznego oraz wyznaczenia odpowiedniej terapii.